หลังสู้ฟ้าหน้าสู้ดิน หมายถึง (สำ) ว. ที่ต้องตรากตรำทำงานหนัก มักหมายถึงชาวไร่ชาวนา ซึ่งในเวลาทำไร่ทำนาหลังต้องสู้กับแดด และหน้าต้องก้มลงดิน.
ก. หลง มักใช้เข้าคู่กับคํา บ้า เป็น บ้าหลัง.
ก. ไหลลงหรือทําให้ไหลลงไม่ขาดสาย เช่น หลั่งน้ำตา หลั่งน้ำสังข์.
ก. ไหลมาเทมา, โดยปริยายหมายถึงอาการที่คล้ายคลึงเช่นนั้นเช่น ผู้คนหลั่งไหลกันมามืดฟ้ามัวดิน.
ดู กุแล.
ว. เมื่อไว ๆ, เมื่อเร็ว ๆ นี้.
ว. สูงตํ่าหรือก่อนหลังกันเป็นลําดับ, มักใช้เข้าคู่กับคํา ลด เป็น ลดหลั่น. ก. อาการที่ควั่นปลายเสาให้เหลือเป็นเดือยสำหรับรับขื่อ เรียกว่าหลั่นหัวเทียน.
ก. อาการพักผ่อนของร่างกายที่มีการรับรู้สภาพแวดล้อมน้อยลง.